Współcześnie, najlepszą formą leczenia depresji jest połączenie psychoterapii ze stosowaniem środków farmakologicznych. Warto zatem wiedzieć, w jaki sposób powinna być przeprowadzana terapia, biorąc pod uwagę zależność czynnika inicjującego taki stan u konkretnej osoby.

Najskuteczniejsze jest leczenie przyczynowe

Każdy psychoterapeuta ma podstawowe zadnie- znaleźć przyczynę stanu pacjenta. Należy jednak wiedzieć, że przychodząc do lekarza nie mamy postawionej diagnozy. Niekiedy nawet nie zdajemy sobie sprawy, z tego, co właściwie wywołuje w nas takie, a nie inne zachowanie. Niestety odnalezienie prawdziwego powodu bywa ciężkie dla samego pacjenta, i zwykle trwa dosyć długo.
Lekarz, który diagnozuje konkretne zaburzenie, zwykle ma określony zarys planu terapeutycznego, stawiającego przede wszystkim na eliminację przyczyny. Aby jednak do tego mogło dojść, sam pacjent musi włożyć nie lada wysiłek, aby poznać swoją psychikę. Od tego momentu każdy pacjent musi współpracować ze swoim lekarzem, odpowiadając często na bardzo niewygodne, wstydliwe i dręczące, osobiste pytania. Zwykle ma to miejsce według jednego, z dwóch podstawowych nurtów terapeutycznych.

Psychoanaliza – rozkład osobowości według Freuda

Model ten, opracowany przez Z. Freuda ma na celu całkowitą dezorganizacje w sposobie myślenia pacjenta, oraz poukładanie wszystkiego od nowa. Dlatego też podstawą jest ścisła współpraca pomiędzy lekarzem a chorym, jak również samodzielna praca pacjenta. W tym modelu specjalista pełni bowiem rolę pomocniczą, obserwacyjną, gdyż to właśnie pacjent do wszystkiego dochodzi samodzielnie, poprzez nakierowanie przez lekarza do nowego sposobu myślenia.

Terapia behawioralno-poznawcza

Z kolei w tym modelu to pacjent buduje wnioski na zasadzie skutkowo-przyczynowej, doszukując się jednocześnie pewnych zależności pomiędzy konkretnymi działaniami a ich efektami. To zdecydowanie płytsza metoda, która nie powoduje żadnych trwałych zmian w osobowości osoby chorej.