Czerniak to złośliwy nowotwór skóry, błon śluzowych oraz błony naczyniowej, objawiający się asymetrycznym zabarwieniem, swędzeniem, bólem oraz lekkim krwawieniem. Wykryty we wczesnym stadium chorobowym daje się całkowicie wyleczyć.
Odrębnym typem raka skóry, który wywodzi się od komórek nabłonkowych jest nowotwór kolczystokomórkowy.

Czym jest rak kolczystokomórkowy?

Ten rodzaj nowotworu dorównuje bez trudu czerniakowi, jednak diagnozuje się go zdecydowanie rzadziej. Statystyki obrazują, że 20 % całego społeczeństwa choruje na tą dolegliwość. Częste objawy, jakie można zaobserwować podczas tego schorzenia to groźne  przerzuty, zwłaszcza do węzłów chłonnych i płuc.
Nowotwór skórny rozwija się w oparciu o istniejące już zmiany przedrakowe. Główną przyczyną takich zmian są występujące w otoczeniu groźne czynniki ryzyka. Do owych czynników należy przede wszystkim promieniowanie UV oraz nadmierna ekspozycja skóry na słońce. Niekorzystnie działa również infekcja HPV oraz kontakt z chemicznymi czynnikami o podłożu kancerogennym.
Objawy rakowe są we wczesnym stadium dość trudne do interpretacji. Mają one postać czerwonej płytki, która wyraźne jest oddzielona od zdrowej tkanki. W raz z upływem czasu płytka przekształca się w brodawkę lub guzek oraz  podlega owrzodzeniu. W następnym etapie pojawia się charakterystyczne pogrubienie brzegów chorego miejsca.
Istnieją dwie postacie kliniczne zmian nowotworowych. Pierwszą z nich stanowią zmiany wrzodziejące – posiadają twarde brzegi z nacieczoną tkanką włóknistą. Drugim rodzajem zmian jest postać brodawkująca, której obwałowanie jest stosunkowo mniejsze natomiast zmiany dużo większe. Rak kolczystokomórkowy zagnieżdża się na pograniczu skóry i błon śluzowych – na nosie, wardze lub w okolicy oczodołów.

Leczenie

Typ raka kolczystokomórkowy podlega w większości leczeniu chirurgicznemu. Taki zabieg polega na całkowitym usunięciu istniejących zmian , jednak nierzadko stosuje się również przeszczep skóry.
Zmiany wrzodziejące mogą być również usuwane przy pomocy zabiegów radioterapii i krioterapii. Pierwszą metodę stosuje się jednak tylko w niektórych przypadkach, gdzie choroba  zlokalizowana jest w widocznych miejscach, np. na twarzy.