Współczesna medycyna wyróżnia kilka rodzajów depresji. Dzięki poniższemu artykułowi, możesz przekonać się, czy ktoś z Twojego otoczenia nie zmaga się z jednym z nich.

Depresja endogenna (choroba afektywna, jednobiegunowa)

Tu można mówić także o depresji właściwej, klinicznej bądź ciężkiej. Zwykle leży ona w czynnikach psychologicznych, co oznacza, że nie wywołują jej żadne traumatyczne sytuacje życiowe. Naukowcy twierdzą, że jest spowodowana zaburzeniami funkcji mózgu, a głównie hormonów i całego systemu nerwowego. To stan, który zaburza nie tylko psychiczne samopoczucie, ale również to fizyczne. Objawia się często apatią i brakiem energii. Chory na tego rodzaju depresję nie interesuje się codziennymi sprawami, staje się obojętny na otaczająca rzeczywistość. U większości pacjentów z tym zaburzeniem występują również częste myśli samobójcze. Aż 15 procent wszystkich zachorowań tego typu, kończy się samobójstwem. W takich przypadkach specjaliści zalecają kuracje farmakologiczną, lecz w bardzo ciężkich przypadkach kończy się ona hospitalizacją. Depresja endogenna trwa zwykle około pół roku, jednak istnieje szansa całkowitego wyleczenia.

Depresja nerwicowa (dystymia)

Dystymia jest zdecydowanie łagodniejszą formą niż kliniczna, niestety cos za cos- może ona trać znacznie dłużej, a leczenie często sprowadza się nawet do kilku lat kuracji. Depresję nerwicową charakteryzuje długotrwałe obniżenie nastroju pacjenta. Ma ona niewątpliwie podłoże psychologiczne, najczęściej spowodowana jest niedostosowaniem społecznym, które wynika z traumatycznych przeżyć w młodym wieku. W takim przypadku stosowana jest zarówno kuracja farmakologiczna, jak i psychoterapia. Pacjenci maja niskie poczucie własnej wartości i bardzo często obwiniają się o różne rzeczy.

Depresja reaktywna

Ten typ depresji jest stosunkowo prosty w określaniu genezy. Powstaje bowiem w wyniku traumatycznych wydarzeń, mających wpływ na dalsze życie (jak np. śmierć bliskiej osoby, gwałt, a nawet rozwód). Tutaj najskuteczniejsza formą leczenia jest zastosowanie psychoterapii.

Depresja poporodowa

Najczęściej ujawnia się między czwartym a szóstym miesiącem po porodzie. Pojawia się stopniowo, choć w niektórych przypadkach spada jak grom z jasnego nieba. Wówczas kobieta jest wyraźnie osłabiona, apatyczna, nie ma siły i energii na żadne działanie. Lekarze stosują tu przede wszystkim psychoterapię, choć w wielu przypadkach wymagane jest także wspomaganie odpowiednimi lekami.

Depresja sezonowa

To depresja mająca związek ze spadkiem neuroprzekaźników, a więc niedoborem światła. Zwykle pojawia się w okresach jesienno-zimowych. Pacjenci chorujący na tego rodzaju dolegliwość mają obniżony nastrój, problemy ze snem, jak również wahania wagi. Zwykle jednak choroba przechodzi samoczynnie, wraz z pojawieniem się wiosny.

Depresja dwubiegunowa (choroba afektywna dwubiegunowa)

To zaburzenie nazywane jest również maniakalno-depresyjnym. Charakteryzuje się głownie następującymi po sobie stanami depresji, manii i stanu moralnego. Występuje głownie między dwudziestym a trzydziestym rokiem życia. W tych okresach chory zachowuje się dziwnie, dokładnie tak, jak po środkach pobudzających. Zwykle taki stan trwa od kilku dni nawet do kilkunastu miesięcy, po czym następuje zwrot i osoba staje się depresyjna i zrezygnowana.
Specjaliści zgodnie twierdzą, iż jest to najcięższy typ depresji, bowiem hamuje choremu normalne funkcjonowanie w społeczeństwie. Niestety wśród chorych na depresję dwubiegunową dochodzi do największej ilości samobójstw. Leczenie polega na podawaniu różnego rodzaju leków.

Osłupienie depresyjne

To najcięższy stan rodzaju depresji, w którym dochodzi do zahamowania psychoruchowego. Chory nie wykazuje żadnej aktywności, zwykle trwa w jednej pozycji i nie reaguje na otoczenie. W takich przypadkach konieczna jest hospitalizacja i leczenie farmakologiczne.