Większość udarowców to osoby po pięćdziesiątym roku życia. Ich leczenie i rehabilitacja są długim i żmudnym proces, który wymaga odpowiedniego przygotowania merytorycznego i dużej ilości czasu. Rodziny wielokrotnie nie są w stanie poradzić sobie z tak dużym obciążeniem i decydują się na oddanie chorego do domu opieki.

Leczenie szpitalne i domowe

Najważniejszym działaniem, które powinno zostać podjęte po przewiezieniu chorego do szpitala jest odpowiednia diagnostyka. Należy również zweryfikować , jaki okres czasu minął od pojawienia się pierwszych objawów. Rolą lekarzy staje się w tej sytuacji przywrócenie krążenia w mózgu.

Chory musi pozostać w szpitalu aż do unormowania się jego stanu. Jeżeli jego życiu nie zagraża żadne niebezpieczeństwo zostaje wypisany ze szpitala do domu. Przed wypisem rodzina uzyskuje wszelkie, najważniejsze informacje odnośnie dalszego postępowania medycznego i planu rehabilitacyjnego. Jest on niezwykle ważny, już w pierwszej dobie po udarze. Zmniejsza bowiem ryzyko związane z występowaniem powikłań pozamózgowych związanych z unieruchomieniem chorego. Jej główną zaletą jest ponadto zmniejszanie deficytu ruchowego, poprawianie sprawności, siły mięśni czy umiejętności poruszania się. Dużego znaczenia nabiera także rehabilitacja mowy i rozmowy z psychologiem. Choremu należy zapewnić nie tylko odpowiednią opiekę, ale także wsparcie.

Rodzina może liczyć na uzyskanie dotacji, pomoc pielęgniarki środowiskowej, otrzymanie sprzętu rehabilitacyjnego oraz stałej pomocy psychologicznej. Udział pielęgniarki środowiskowej w procesie rehabilitacyjnym jest bardzo potrzebny, ponieważ znacznie odciąża członków rodziny. Dlatego też nie należy rezygnować z jej usług.

Postępowanie członków rodziny

Rehabilitacja stanowi proces ciągły, dlatego też warto pamiętać o kilku prostych zaleceniach. Po pierwsze, zawsze należy podchodzić do chorego od strony sparaliżowanej – stanowi to doskonały bodziec rehabilitacyjny i jednocześnie zmusza go do wysiłku. Samo układanie ciała chorego jest niezwykle istotne. Część sparaliżowana bezwiednie opada, dlatego też przed przybraniem pozycji siedzącej należy podłożyć pod sparaliżowane ramię chorego poduszkę, bądź jakikolwiek inny usztywniacz. Stymulacja części sparaliżowanej pozwala chronić  osobę po udarze od trwałych deformacji.

Niemniej najważniejszym elementem opieki poszpitalnej jest wykonywanie codziennych, rytualnych ćwiczeń fizycznych. Przynajmniej na początkowym etapie ćwiczenia winny być prowadzone przez doświadczonego fizjoterapeutę. Wraz z nabyciem podstawowych umiejętności i wiedzy medycznej może je prowadzić jeden z członków rodziny. Podobnie rzecz się ma z zabiegami higienicznymi wykonywanymi początkowo przez pielęgniarkę środowiskową. Z czasem jednak obowiązki przechodzą na rodzinę chorego.

Rehabilitacja nie obejmuje tylko i wyłącznie ćwiczeń ruchowych. Terapeuta zajmuje się również stroną logopedyczną, a także na nowo uczy chorego wykonywania codziennych czynności. Zaburzenia mowy po udarze mogą ustąpić niemalże w stu procentach, niemniej aby osiągnąć taki efekt należy cały czas stymulować narząd mowy chorego i zachęcać go do ćwiczeń.