Na temat wirusa HIV istnieje wiele błędnych przekonań i mitów. Większość z nich nie ma nic wspólnego z prawdą dotyczącą zarówno objawów, jak i przebiegu oraz leczenia tej choroby. Jak więc przedstawiają się fakty?
HIV a AIDS
Dla wielu z nas te dwa pojęcia wzajemnie się uzupełniają lub wręcz oznaczają dokładnie to samo. Jak to natomiast wygląda to z medycznego punktu widzenia? Należy rozróżnić wyraźnie te dwa pojęcia, przypisując im zgoła różne znaczenia:
-
HIV to ludzki wirus upośledzenia odporności – może, ale nie musi prowadzić do rozwoju AIDS;
-
AIDS to zespół nabytego upośledzenia odporności – choroba związana z zaburzeniem pracy układu immunologicznego.
HIV w pigułce
Cząsteczka wirusa ma postać kuli o średnicy ok. 100 nm. Jego cechą charakterystyczną jest umiejętność wykorzystywania – zarówno do przenikania, jak i rozwoju – naturalnych mechanizmów komórkowych gospodarza. Ponadto wirus ten wykazuje się dużą zmiennością. Dzięki temu ma on większą szansę na przetrwanie, czyli uniknięcie mechanizmów obronnych ustroju. Zakażenie wirusem HIV może przebiegać przez wiele lat w postaci bezobjawowej. Jeśli organizm jest zbyt słaby, wirus może wywołać wcześniej wspomnianą chorobę, czyli AIDS. Przy czym AIDS może przybrać bardzo zróżnicowaną postać oraz przebieg.
Objawy HIV
To, co powinno nas skłonić do szybkiego przebadania się na obecność wirusa HIV, to częste infekcje przypominające przeziębienie lub grypę. Towarzyszą im najczęściej takie symptomy jak bóle głowy, mięśni i lekkie nabrzmienie węzłów chłonnych. W późniejszym etapie zakażenia mogą pojawić się objawy fizykalne takie jak suchy uporczywy kaszel, szybka i nagła utrata masy ciała, nocne poty, ciągle podwyższona temperatura, powiększone węzły chłonne, nieustanne zmęczenie, uciążliwa biegunka. Mogą też pojawić się na języku białe plamki lub krostki.
Jak się leczy HIV?
Obecnie opracowano kilka grup leków, które pozwalają na skuteczną walkę z zakażeniem tym wirusem. Należą do nich:
-
inhibitory odwrotnej transkryptazy – działają na początku cyklu replikacyjnego wirusa, w momencie przepisywania informacji genetycznej z wirusowego RNA na wirusowy DNA;
-
inhibitory proteazy (PI) – działające w końcowej fazie cyklu replikacyjnego modyfikacji posttranslacyjnych białek wirusowych, w którym to procesie uczestniczy wirusowa proteza;
-
inhibitory fuzji – blokujące wnikanie wirusa do komórki;
-
inhibitory receptorów chemokinowych (CCR5) – wykorzystywane
-
w procesie wnikania wirusa do komórki (preparat jeszcze w Polsce nie zarejestrowany).
Najwięcej efektów przynosi zawsze terapia polegająca na połączeniu kilku różnych środków.
Jak to jest z tym zrażeniem?
Wbrew obiegowej opinii, jeśli się przestrzega pewnych zasad, to nie jest łatwo zarazić się HIV. Wiele osób sądzi, że można to zrobić przez zwykłe podanie ręki lub pocałunek. Nic bardziej mylnego. Otóż, obecność tego wirusa w zaraźliwej postaci, wykryto tylko w takich płynach ustrojowych jak krew czy sperma. Dlatego też do zarażenia nim, dochodzi najczęściej w czasie: stosunków seksualnych, transfuzji krwi, transplantacji zakażonych organów czy w przypadku narkomanów – poprzez stosowanie tych samych igieł.
