Zaburzenia odżywiania (anoreksja, bulimia, jedzenie kompulsywne) to nie problem dotyczący tylko i wyłącznie cierpiącej na nie osoby. To także problem dotykający jej najbliższych – rodziny, przyjaciół czy partnera.
Jeśli wśród Twoich bliskich jest ktoś chorujący na zaburzenia odżywiania, domyślam się, że nie jest Ci łatwo. Domyślam się także, że chcesz tej osobie pomóc. Poniżej przedstawiam kilka wskazówek, które mogą okazać się przydatne:

• bądź przykładem – różnego rodzaju rozmowy na temat zdrowego odżywiania, dbania o siebie i akceptowania siebie bez względu na ilość posiadanych kilogramów nie są nawet w części tak istotne, jak pokazywanie tego swoim codziennym zachowaniem. Bulimiczka nie będzie wierzyć osobie, która sama zajada swoje problemy, a anorektyczka nie uwierzy, że jedzenie nie szkodzi, jeśli osoba, z którą rozmawia, jest na bezustannej diecie.
• nie kontroluj – kontrolowanie ilości, jakości i pory jedzenia wydaje się najczęściej najlepszym i najszybszym sposobem na wyciągnięcie ukochanej osoby z zaburzeń odżywiania. W praktyce – jest to jeden z największych błędów, jakie popełniamy w dobrej wierze. Kontrola wywołuje bunt osoby chorej, ukrywanie się z (nie)jedzeniem i kłamanie na temat swojej diety. Zdaję sobie sprawę, że chcesz pomóc, ale uwierz mi – w ten sposób wyłącznie stracisz zaufanie bliskiej osoby.*
• nie osądzaj – krytykowanie, osądzanie i ocenianie pogłębia poczucie izolacji i niezrozumienia osoby zmagającej się z zaburzeniami odżywiania. Krytyka nasila niezdrowy stosunek do jedzenia i swojego ciała. To, co pomaga osobom chorym, to zauważenie problemu i ich cierpienia oraz zaproponowanie pomocy.
• zaproponuj pomoc – zaburzenia odżywiania wywołują wstyd i sprawiają, że osoba chorująca odsuwa się od ludzi. Obecność osoby bliskiej, która wie o zaburzeniu ale nie osądza, stara się zrozumieć i jest głosem rozsądku w trudnych sytuacjach, jest na wagę złota w procesie wychodzenia z choroby.
• dowiedz się na czym polega konkretne zaburzenie – świadomość, że ktoś z zaburzeniami odżywiania je bądź powstrzymuje się od jedzenia w sytuacjach stresujących sprawia, że przyjaciel / rodzic / partner może towarzyszyć przy posiłku, delikatnie skłaniać do rozmowy, wspierać, pozwalać wypłakać się czy pozłościć. Wiedza o mechanizmie choroby pozwala lepiej zrozumieć, a także nie przeszkadzać zdrowieć.
• pomóż znaleźć specjalistę – ekstremalnie rzadko zaburzenia odżywiania przechodzą same. Zwykle potrzebna jest pomoc psychoterapeuty. Pomoże on chorującej osobie,  by mogła dostrzec swoje mocne strony, polubić siebie, radzić sobie ze stresem czy złością w inny sposób niż (nie) jedzenie / ćwiczenie / przeczyszczanie się. Dzięki temu będzie mogła przekonać się, że jedzenie jest tylko jedzeniem, a nie przyczyną wszelkich (nie)szczęść.

Ważne:

* W przypadku anoreksji skrajnie niska waga jest zagrożeniem dla życia i zdrowia. Dlatego też, jeśli waga osoby cierpiącej na anoreksję powoduje spadek wskaźnika BMI (Body Mass Index – wskaźnik prawidłowej wagi dla odpowiedniego wzrostu i płci) poniżej 16,5, niezbędne jest przejęcie kontroli nad kalorycznością posiłków, niekiedy także pilnowanie spożycia ich. Wskaźnik BMI poniżej 15 oznacza skrajne wychudzenie, wręcz wyniszczenie organizmu, w związku z czym jest wskazaniem do natychmiastowej hospitalizacji.